Weer thuis

We hadden beloofd om nog 1 keer terug te komen met een laatste reisverhaal.

Zaterdag 25 februari zijn we eerst om 18.00 uur vanaf Monterrey naar Mexico-City gevlogen (iets meer dan een uurtje vliegen). En dan om 22.00 uur met de KLM weer terug naar Schiphol. Ongeveer 9,5 uur vliegen aan 1 stuk. We hadden gelukkig wel business-class geboekt, dat werd ons vooraf ook aangeraden. Je kunt dan liggen en het is er wat rustiger en minder kans op besmetting etc. Ik heb toch nog veelal mijn mondkapje op gehad. De verzorging was perfect. Geslapen hebben we echter amper. Om vervolgens in Amsterdam onze kinderen en (schoon)moeder weer te omarmen. Heerlijk en geweldig.

Onderweg naar huis maar meteen even omgeschakeld wat het weer betreft, dat zal wel nooit echt wennen. Thuis een verrassende en leuke ontvangst, alles was in Mexicaanse sfeer versiert. Wat een verrassing.

En dan eindelijk weer in je eigen bed, echt heerlijk. Wel allebei nog doodmoe, uiteraard van de reis en jetlag (7 uur tijdverschil) en in mijn geval ook wat de naweeën betreft van de behandeling, daar was ik vooraf voor gewaarschuwd. En het klopt, ik ben echt nog dood- en doodmoe. Middenin de nacht een paar uur wakker liggen om vervolgens nog zo moe te zijn als ik weet niet wat. Dat zal in de tijd wel langzaam aan beter worden. En uiteraard thuis alle voorzorgsmaatregelen in acht nemen. 2 keer per dag douchen, alle kleren en het bed elke dag verschonen, ontelbare keren de handen wassen en ontsmetten met alcohol. En nog even amper bezoek, eerst even de zekerheid hebben dat mijn weerstand weer op orde is.

Inmiddels contact gehad met Londen voor de nabehandelingen. Ik kan daar 26 april voor de eerste keer terecht, komt goed. Onze huisarts is deze carnavalsweek met vakantie. Ik neem maandag contact op om een afspraak te maken voor bloedonderzoek. Ik ben erg benieuwd in welke mate mijn witte bloedlichaampjes zich inmiddels hebben weten te vermeerderen. Dan weet ik in elk geval waar ik op dat moment sta.

Dit is de afsluiting van ons reisverhaal. Iedereen hartstikke bedankt voor jullie steun, medeleven en opbeurende reacties. Belletjes of andere contacten zijn wenselijk en geen enkel probleem. En over een paar weken kan ook bezoek weer worden ontvangen.

Heel veel groeten,

Govert en Elly.

Dag +10 t/m dag + 12, de terugreis is in zicht.

Op dag +10 heb ik het laatste infuus gehad. Het is een infuus met Rituximab wat er voor moet zorgen dat de laatste achtergebleven resten van mijn oude immuunsysteem ook nog worden aangepakt. Ik heb dit infuus nog 5 keer vaker nodig, elke 2 maanden na 22 februari (ongeveer). Helaas kan ook dit niet in Nederland en zal ik hiervoor dus nog 5 keer op en neer moeten naar Londen, waar dit gelukkig wel kan.

Vanaf dag +11 hebben we geen officieel programma meer, feitelijk hebben we nu 2 dagen over die we eventueel wel nodig zouden hebben gehad als de behandeling wat anders was verlopen (complicaties, minder snelle groei stamcellen en witte bloedlichaampjes etc.). 2 patiënten zijn dan ook inmiddels naar huis. Met de overige 4 hebben we op dag +11 dan toch nog maar een keer de toerist uitgehangen. We zijn naar het oude centrum van Monterrey geweest, hebben de kathedraal bezocht en wat souvenirtjes gekocht. Voornamelijk voor de middag, het is hier op het moment 34 graden.

Wellicht is het ook nu het moment om al even terug te kijken en e.a.a. te overwegen. We zijn nu bijna 4 weken in Mexico, ongeveer de andere kant van de wereld. 7 keer bloed geprikt, 8 infusen gehad en 22 injecties, ik lijk wel een speldenkussen. En dat voor een behandeling die in Nederland (nog?) niet kan, erg pittig en zeker niet zonder risico's. Met een slagingskans van 80% op het stopzetten van het progressieve ziekteproces. En met heel veel geluk zelfs nog enige verbetering. Wat mij betreft hebben we dit allemaal zeer weloverwogen ondernomen. Mijn motto: Ik heb liever spijt van iets wat ik wel gedaan heb ipv spijt van iets wat ik niet heb gedaan. En vooral de onzekerheid wat de toekomst zal brengen zonder hier al het mogelijke zelf aan te hebben gedaan is voor mij onaanvaardbaar. Dat hebben we nu in elk geval geregeld. De rest is afwachten. Ik ken diverse mensen in Nederland en ik heb hier ook mensen ontmoet die al behoorlijk door vadertje MS zijn aangepakt. Zij waren voor mij de beste motivators om dit te ondernemen. En wat ik ook als prachtig heb ervaren is de motivatie binnen onze groep om deze behandeling waar te maken en te doorstaan. Iedereen moet zelf voor zijn eigen kosten opdraaien (heel veel geld), zelf gespaard, familie of via crowdfunding of wat dan ook. Maar ik denk dat iedereen dit zou kunnen, zeker met de mogelijke slechte omstandigheden in het onzekere vooruitzicht. Voor mij was dit tot nog toe de heftigste en meest ingrijpende gebeurtenis in mijn hele leven. En hopelijk zal het nog ooit mijn beste investering aller tijden blijken. Dit zou nooit gelukt zijn zonder Elly, dat hoef ik denk ik verder niet toe te lichten. Maar ook de thuisblijvers, onze kinderen met aanhang, (schoon)moeder, broers en zussen en hun kinderen hebben het moeten weten en ook mee moeten beleven. Dat is soms misschien nog wel erger dan het zelf allemaal moeten ondergaan. En alle vrienden en overige familie en bekenden en volgers van ons reisblog (meer dan 100) waren ook onontbeerlijk. En het begrip van onze werkgevers mag hier ook zeker niet worden vergeten. Allemaal hartelijk dank voor alles. Op dit moment kunnen we met geen pen beschrijven hoe graag dat we naar huis willen.

Als het goed is komen we zondag met carnaval thuis. Dan begint wat mij betreft deel 2 van het proces, aansterken en revalideren. Ook best spannend en benieuwd hoe dit gaat verlopen. Nog opletten met het eten en ook de hygiëne blijft vooral in het begin een aandachtspunt. Extra bloedcontroles en nieuwe inentingen over enige tijd. Grote groepen mensen en/of zieke mensen ontmoeten moet ook niet gebeuren. We moeten en willen de maand maart in elk geval even heel rustig aan doen. Minimaal bezoek, alleen op afspraak. Maar telefoontjes of andere vormen van overleg zijn uiteraard van harte welkom. En afhankelijk van hoe het verder gaat zullen we ons weer gaan mengen in de leefwereld waar we zo graag onderdeel van willen blijven.

Morgen en/of zondag komt hier alweer de volgende lichting van 6 patiënten, waaronder een Nederlandse jongeman van 27 jaar jong.

We zullen volgende week nog 1 laatste reisverslag plaatsen.

Wordt dus nog 1 keer vervolgd.

laatste deel neutropene fase, dag +6 t/m dag +9

Zoals eerder gezegd gaat de neutropene fase in 1 of 2 dagen na de stamceltransplantatie en duurt deze 7 tot 10 dagen. Tussentijds houdt men dan via bloedafnames bij wanneer je ongeveer op het "dieptepunt" van je afweersysteem bent en wanneer dat je weer in de "veilige" zone (safezone) zit. Dan eindigt ook de quarantaine (eenzame opsluiting in appartement, speciaal voedsel, strenge hygiëne-eisen). In de neutropene fase moet je liefst niets "oplopen".

Maar dat deed ik natuurlijk wel. Vrijdagavond kreeg ik wat lichte koorts. Zaterdagmorgen de dokter gebeld en die heeft ons direct naar de kliniek laten komen. Na enig onderzoek bleek een lichte ontsteking in mijn keel de boosdoener. Hij heeft me toen direct wat zwaardere en extra antibiotica voorgeschreven en ook elke 8 uur een koortsverlager (hele zware paracetamol). Zondag heeft de dokter ons nog in ons appartement bezocht en mij onderzocht. Er was niet echt sprake van paniek maar toch waren even alle hens aan dek, ook bij ons zelf.

Als de koorts niet zou overgaan zou ik opgenomen moeten worden in het ziekenhuis zodat ze met het infuus op ieder moment de juiste medicatie konden toedienen. De koorts heeft tot zondag eind van de middag geduurd, toen bleef de koorts gelukkig weg. Ongelofelijk, ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst koorts had en nu heb ik het op het meest slechte moment wat je maar kunt bedenken.

Dinsdag (dag +9) hebben ze 's morgens weer bloed afgenomen en 's middags zijn we allemaal weer naar de kliniek gegaan. Voor iedereen was er het goede nieuws dat de neutropene fase voorbij was. Iedereen had zelf weer voldoende witte bloedlichaampjes aangemaakt zodat de weerstand/immuunsysteem weer boven de veilige grens zit. Het huisarrest is opgeheven en de strenge hygiëne maatregelen kunnen naar beneden worden bijgesteld. Iedereen blij.

Petje af voor de doktoren hier, volgens mij weten zij echt alles op het gebied van gezondheid. Dokter Gomez en dokter Elias zijn wat mij betreft echt ongekend goed. En ik weet zeker dat ik niet de enige ben die er zo over denkt.

Elke patiënt wordt gevraagd om op een grote wereldkaart een speld te prikken waar je vandaan komt. Wij zijn de 4de lichting hier in Monterrey, er zijn hier tot en met ons nu 18 mensen van over de gehele wereld behandeld. Ik ben de 2de Nederlander, mijn speld staat op de wereldkaart nagenoeg op dezelfde plaats als van een man uit Boekel waar we vooraf ook al contact mee hadden.

Wordt vervolgd...

neutropene fase, dag +4 - dag +6

Hallo, weer even een berichtje van ons.

Er gebeurt niet zo heel veel deze dagen, dus hebben we ook niet zoveel te melden. Govert heeft "huisarrest", mag alleen even op en neer naar het ziekenhuis. met bescherming natuurlijk. Mijn "uitje" deze dagen is hooguit een keer naar de supermarkt lopen.., maar dat is uiteraard geen enkel probleem, ik ben graag bij Govert in de buurt..

Afgelopen donderdag was mijn verjaardag. Op FB schreef ik al dat het lang geleden was dat ik zo'n rustige verjaardag heb gehad, lijfelijk dan.. Digitaal nog nooit zo'n drukke verjaardag gehad. Daarbij werd ik nog verrast door de "meegesmokkelde" kadootjes uit Nederland. Erg leuk. Pikant detail; Op het vliegveld in Mexico City werden onze tassen, speciaal voor dat kadootje, helemaal doorzocht. Lise had het zo goed ingepakt, dat het bijna verdacht leek. Haha. Tegen de avond werd hier aangebeld en stonden een aantal medepatiénten met hun caregivers aan de deur met taart en een mooi presentje, speciaal door Nina geregeld uit Nederland. Weer een verrassing.

Taart eten met een mondkapje op, dat is ook weer een hele nieuwe ervaring ( ik moest toch wel even aan Sinterklaas denken... ;-) Iedereen bedankt voor de felicitaties.

Govert schreef in het vorige blog dat er om de dag bloed wordt geprikt en we naar het ziekenhuis moeten die dag voor de uitslag. Dat is inmiddels veranderd. We zijn afgelopen dinsdag geweest en vrijdag, en de volgende is ws pas weer volgende week dinsdag. Gisteren ( vrijdag dus ) waren de bloedwaardes heel laag, dus echt de neutropene fase. Dit is wel geheel volgens verwachting, Dus nu nog extra voorzichtiger zijn als wat we al waren. Govert merkt nu wederom dat er flink gewerkt wordt binnenin, hij is flink moe. Rustigaan doen is het advies, dus lekker op de bank. De temperatuur was vanmorgen ietsje hoger als normaal, maar niets alarmerends tot nu toe. Hopen dat het zo blijft. Als "privéverpleegster" zal ik dit goed in de gaten blijven houden.

Nog een week te gaan...

In quarantaine.

Vanaf het terugkrijgen van de stamcellen (zondag 12 februari) kan de fase van quarantaine aanvangen, Niet direct en het kan ook nog per persoon verschillen. Mede afhankelijk van de invloed van de chemo is dit bij de ene persoon eerder dan bij de andere. Vanaf nu houdt men ons extra in de gaten wat de gezondheid betreft. Ik krijg nu vanaf dinsdag 14 februari t/m in elk geval woensdag de 22ste elke dag 's morgens om 7.00 uur een spuitje om de stamcellen in het beenmerg wat sneller te laten groeien dan normaal. Zodat deze in een iets hoger tempo weer voor "goed" bloed kunnen zorgen. Men controleert dan ook mijn bloeddruk, pols en temperatuur. Die zijn bij mij nog steeds altijd perfect geweest. En om de anderste dag (totaal 5 keer) komen ze ook rond 7.30 uur in ons appartement bloed prikken. Dit wordt dan onderzocht, met name ook op de hoeveelheid witte en rode bloedlichaampjes. Zo kunnen ze precies monitoren hoever ik ben met de afbraak/opbouw van mijn bloedwaarden. En kan men zonodig bijsturen met medicijnen of wat dan ook. Als men 's morgens bloed heeft afgenomen dan worden we 's middags om 14.30 uur opgehaald en gaan we naar het ziekenhuis (10 minuten rijden) en bespreken we de uitslag met de dokter die me ook weer controleert.

Voor de rest is het binnenblijven en rustig aan doen. Dat valt tot nog toe niet tegen. Bovendien moeten we de hoogste prioriteit geven aan de hygiëne. Elke dag compleet andere kleren, deurkrukken en lichtknoppen etc. extra afdoen met alcohol, ontelbare keren de handen wassen, elke dag beddengoed verschonen etc. En ik moet heel goed uitkijken wat het eten en drinken betreft, alles goed koken. Bezoek (poetsvrouw, bloed prikken, injecties) moeten mondkapjes dragen als ze bij ons binnen komen. En andersom moeten wij zelf mondkapjes dragen als wij naar buiten gaan.

De eerste mede-patienten hebben inmiddels hun haren afgeknipt of geschoren. Mister chemo doet zijn werk. Ik heb mijn haren al bijna 2 weken niet meer geschoren, ik heb nu meer haar dan dat ik het afgelopen jaar ooit heb gehad. Maar ook ik kom nog wel aan de beurt wat dat betreft. Maar ik kan me voorstellen dat dit met name voor de vrouwelijke mede-patiënten best wel een "ding" is.

Nou dat was het dan weer voor even. Morgen is natuurlijk Elly haar verjaardag. 49 jaar alweer, op naar Sara, dat gaat volgend jaar in elk geval helemaal goed komen.

Groeten,

Elly en Govert.

Dag -3 t/m dag 0.

Hallo, hier zijn we weer met een nieuw verslag van de afgelopen 4 dagen (dag -3 t/m dag 0). Dit waren in elk geval 4 dagen met een druk programma en enkele belangrijke momenten tijdens de gehele behandeling.

Dag -3 (donderdag 9 februari) was de dag van de aferese, het zogenaamde "oogsten" van de stamcellen. Middels ruim een week lang elke dag 2 injecties zijn mijn stamcellen als het goed is explosief opgekweekt in het beenmerg en uitgetreden in mijn bloed. Die worden vandaag afgenomen via een soort dialyse-apparaat. Je wordt daar met een infuus dubbel op aangesloten, het ene infuus (rechteram) leidt het bloed naar de machine, het andere infuus (linkerarm) leidt het bloed weer uit de machine mijn lichaam in. De machine filtert en centrifugeert dan zoveel mogelijk stamcellen uit mijn bloed. Mijn bloed is in zijn totaliteit bijna 5 keer door die machine gegaan, ik heb daar zo 4 uur en 3 kwartier in dezelfde positie moeten liggen.

Gelukkig wel een film kunnen kijken op de laptop, het viel eigenlijk helemaal niet tegen en er is ook geen sprake van bijwerkingen, hooguit wat duizelig daarna. Ogenschijnlijk was de oogst in elk geval niet slecht, officiële aantallen van de geoogste stamcellen horen we later.

Tegen dag -2 en -1 (vrijdag 10 en zaterdag 11 februari) zag ik wel wat meer op. Dit zijn namelijk nogmaals 2 chemodagen en van de eerste 2 chemodagen (dag -12 en dag -11) ben ik daarna flink beroerd geweest. Deze chemo maakt het bestaande immuunsysteem nog verder kapot zodat ik daarna middels de stamcel-terugplaatsing zelf een nieuw en dus gezond immuunsysteem op kan bouwen. Van de 1ste dag chemo ben ik wederom behoorlijk ziek geweest, met name 's avonds en 's nachts.

Maar wonderbaarlijk ben ik van de 2de dag chemo nauwelijks meer ziek geweest. Vette meevaller dus. Bovendien hebben we vandaag ook de hoeveelheid gewonnen stamcellen doorgekregen. Per kilogram lichaamsgewicht hebben ze er 1 minimaal 1 miljoen nodig. Ik weeg 92 kilogram dus hebben ze er 92 miljoen nodig. De oogst bleek echter meer dan het 5-voudige te zijn, namelijk 530 miljoen. Goede score dus!! Ik vraag me wel af hoe dat ze die dingen tellen?

En dan is het zondag dag 0, precies op de helft van ons verblijf worden de stamcellen die ze afgelopen donderdag hebben afgenomen weer teruggeplaatst (wederom infuus). Belangrijk moment, de officiële rebirth, en daar laten de heren doktoren en overige begeleiding zich dan ook graag bij zien. Wat tijd betreft stelde het wat mij betreft niets voor. Het was binnen een kwartiertje gepiept.

Wachtend op de rest heb ik PSV nog (live dus) zien winnen van Utrecht, minder belangrijk allemaal maar wel leuk. Tijdens het aansluiten van het infuus hadden we ook nog even live contact (FaceTime) met onze kinderen en aanhang en het gezin van mijn broer. Zij waren vandaag in de Efteling en openden op dit moment een fles champagne. Samen geproost, zeer leuk!! Van links naar rechts: Caroline en Fem, Remco, Sabrina, Lise, Quinn. En de maker van de foto is mijn broer Vincent.

Het is ook goed gegaan met de gehele groep, alle 6 hebben we de zogenaamde rebirth succesvol gehaald. Reden voor taart met kaarsjes en een groepsfoto.

Vanavond gaan we samen nog een keertje uit eten, daarna begint waarschijnlijk snel de zogenaamde neutropene fase. Mijn immuunsysteem is dan voor ongeveer 80 % weg en de teruggeplaatste stamcellen moeten zich gaan vermeerderen en een nieuw immuunsysteem op gaan bouwen. Ik moet dan geen infecties of wat dan ook oplopen en dus min of meer in quarantaine in ons appartement. Gewapend met voldoende films en boeken moet dit gaan lukken.

Wordt vervolgd.

Groeten, Elly en Govert.

Dag - 10 tot en met dag - 4

De dagen - 10 tot en met - 4 zijn wat behandelingen betreft heel rustige dagen. Ik krijg nu dagelijks om 7.00 en om 19.00 een injectie met Filgrastim, dit komen ze doen in ons appartement. En bovendien is er een soort van standaard programmaatje wat betreft het gebruiken van medicatie. Gemiddeld 7 pillen per dag. Allemaal bedoeld om op dag -3 voldoende stamcellen te kunnen oogsten. De stamcellen vermeerderen zich deze dagen als het goed is explosief in het beenmerg en treden dan uit in het bloed. Dit is op dag -5 middels een bloedafname gecontroleerd. Op het moment van schrijven van dit bericht hebben we daar helaas echter nog geen uitslag van. Hierover later meer.

Dus 7 dagen waarin het normaal gesproken rustig is en het lichaam zijn werk moet doen. Tijd dus ook om wat te ondernemen en te gaan bekijken als de omstandigheden dit toelaten. Dat was in ons geval niet altijd zo, maar gelukkig hebben we toch wat leuke dingen kunnen doen, We hebben samen een rondje gewandeld in de directe buurt van ons appartement. Van alles te zien, vooral drukte langs de hoofdweg en wat meer rust in de zijstraatjes. We zijn ook met de overige patiënten en onze chauffeur naar een winkelcentrum geweest en op dag - 5 hebben we een museum bezocht. Dit was een museum over de ontwikkeling van de staalindustrie in Monterrey. Dit is gevestigd op de voormalige locatie van een grote staalfabriek, op en rond de toenmalige hoogoven. Best interessant vonden we, zeker ook omdat het samen met de andere patiënten kon.

Na afloop hebben we met zijn allen samen wat gegeten in het bijbehorende restaurant.

De overige dagen hebben we rustig aan gedaan, de Gelderlander elke dag digitaal gelezen, veel skypen en FaceTimen met de familie, lezen en films en series kijken. Het valt tot nog toe niet tegen wat het doorkomen van de tijd betreft.

De volgende 4 dagen zullen vele malen intensiever zijn wat de behandeling betreft. We houden jullie daarvan op de hoogte.

Dag - 8 Mobilisatie van de stamcellen

Inmiddels zijn we al weer een week in Mexico, Best gek, een kwart van de tijd zit er al op dus, als het goed is. Op dit moment hebben we niet zoveel te melden over de behandeling. We hoeven niet naar het ziekenhuis tot volgende week donderdag als het goed is, dus het zijn op zich rustige dagen. Tegelijkertijd moet Govert's lichaam nu juist heel hard werken, en dit kost best wel wat energie. De eerste chemokuren vallen het immuunsysteem al aan en daar protesteert het lichaam nu regelmatig tegen waardoor de MS weer wat actiever wordt af en toe.

Dolce ( verpleegster van het ziekenhuis ) komt dagelijks hier in het appartement om Govert zijn injecties te geven; om 7 uur 's morgens en om 7 uur 's avonds. Dit is om de stamcellen explosief te laten groeien, zodat ze uit het beenmerg kunnen treden om daarna in de bloedbaan terecht te komen. Dit kan leiden tot de nodige botpijn maar dat valt tot nog toe mee. Er is echter wel van alles gaande in het lichaam door deze stamcelrijping. En dus moeten de nodige medicijnen ingenomen worden. Dolce controleert iedere morgen de bloeddruk, pols en zuurstofgehalte in het bloed en de temperatuur.

Grappige bijkomstigheid is hierbij dat Dolce niet zo goed Engels spreekt, en aangezien ons Spaans nu ook niet uiterst best is, gaat de communicatie soms met handen en voeten. Ze heeft een voorgedrukt blaadje bij zich waar de meest voorkomende klachten en vragen opstaan, in het Engels en in het Spaans. Best slim opgelost :-) De eerste keer was Mariana er nog bij; zij begeleidt ons gedurende het hele traject samen met Mario. En zo nodig kunnen we hun altijd bereiken.

Dit is meteen een mooi bruggetje om te vertellen hoe goed ze hier voor ons zorgen. We kunnen Mariana en Mario ten allen tijde bellen en appen, voor welke soort hulp dan ook, zo ook Dr. Elias, al is het midden in de nacht. Ze staan ons met raad en daad bij, Ze zeggen zelf dat ze het verblijf hier voor ons zo aangenaam en comfortabel mogelijk willen maken, en dat doen ze ook echt, 24/7. Dat geeft een heel fijn en goed gevoel, zeker als je zo ver van huis bent. Erg prettig. Zo ook Irving en Enrique, onze 2 chauffeurs, die ons overal naartoe brengen.

En dan moet ik ook meteen zeggen dat wij ontzettend blij zijn dat we in dit tijdperk leven, waarin er zoveel digitale middelen zijn om met het thuisfront in contact te blijven. Lang leve Skype, Face Time, WhatsApp, en WhatsApp- videobellen! Wie had gedacht dat wij dat nog eens zouden gaan zeggen, maar we zijn daar echt heel erg blij mee. Dagelijks op deze manier contact met thuis onderhouden.. echt fijn. En dat terwijl we zo ver weg zitten.. En gewoon bankzaken afhandelen, met de random reader of zelfs alleen met de mobiele telefoon, kunnen we gewoon facturen in Nederland betalen die onze kinderen even aan ons doorgeven (foto app).

Gisteren ( vrijdag ) zijn we naar een shopping mall geweest hier in Monterrey ( Enrique bracht ons ). Dit was echt iets voor Govert: shops van de bekende merken, waaronder Louis Vuitton, maar ook Victoria's Secret en de Zara, kortom; allemaal dameswinkels. Gelukkig vond Gene, de vader en tevens carer van Heather, er ook niet veel aan, en waren er ook nog heerlijke banken in het winkelcentrum. Dan is een goed gesprek hebben over de bouw een hele welkome afwisseling.

En als je dan op zaterdag in Mexico ook nog gewoon live de voetbalwedstrijd kunt zien van je favoriete club ( Remco en Lise bedankt! ) , wie doet je dan wat.. :-)

AZ - PSV 2 - 4. En morgen dus kijken wat Ajax en Feyenoord er van maken.

Wordt vervolgd...